Als het buiten donker is, de lichtjes in de kerstboom elke avond aangaan en je naar bed gaat met de geur van uitgeblazen kaarsjes, dan is één ding zeker: we gaan met z’n allen terugblikken op het afgelopen jaar.
De dagen worden korter, zware winterstormen razen over Europa en de vettige geur van oliebollen begint weer langzaam om zich heen te grijpen. Dat kan slechts één ding betekenen: het is weer eind december. En dus weet iedere liefhebber dat het wederom tijd is voor de leukste decemberbezigheid van allemaal: het opstellen van eindejaarslijstjes.
Nu 2012 er bijna op zit, is de traditionele tijd van eindejaarslijstjes weer aangebroken. Terwijl over de hele wereld de kadootjes uitgepakt zijn, de eerste dingen in de grote uitverkoop na kerst alweer worden aangeschaft en hier en daar voorzichtig wordt gesnoept van de eerste oliebol of appelbeignet, is het voor de doorgewinterde filmliefhebber weer tijd om de balans op te maken over het afgelopen filmjaar.
En net zo zeker als het verschijnen van dit soort eindejaarslijstjes is het feit dat niemand alle films kan zien die in de bioscoop verschijnen. En dus moet ik de mensen die hopen dat de volgende (potentiële) toppers in deze lijst opduiken helaas teleurstellen – ik zag ze (nog) niet: Jagten, Shame, Young Adult, Kiseki (I Wish), Les Géants, Life of Pi, Cloud Atlas, Martha Marcy May Marlene, ParaNorman en Kauwboy Lees verder
Lang voordat Neil Armstrong zijn one small step zette, kwam de mens al op de maan. Niet fysiek, maar in gedachten.
In 1902, ver voor de eerste raket de ruimte in geschoten werd, bracht regisseur Georges Méliès een virtueel bezoek bezoek aan de maan. Zijn Le Voyage dans la Lune was een kijkervaring die pas 67 jaar later overtroffen zou worden door beelden van een stuiterende Armstrong die huppel-lopend over het maanoppervlak bewoog.
De mysterieze Planet G uit de oerslechte film Battleship bestaat (mogelijk) echt. Moeten we ons al zorgen gaan maken over een buitenaardse invasie?
Onsubtiele militaristische legerporno. Zo zou je Battleship van regisseur Peter Berg het beste kunnen omschrijven. De film ligt inmiddels alweer een aantal weken in de schappen van de videotheek, maar over het kijkadvies kunnen we kort zijn: niet doen. Echt niet. Zelfs met het verstand op nul en de liefde voor het Amerikaanse leger op maximaal, valt hier niets te genieten. Dit is geen War of the Worlds, of The Day The Earth Stood Still (het origineel, niet de poepslechte remake). Het is zélfs geen World Invasion: Battle Los Angeles, dat minimaal even dom is, maar wel een stuk lekkerder wegkijkt.
Waarom we op Scinetific dan toch aandacht aan deze filmische drol besteden? Omdat onder de oppervlakte van dit uiterst dunne verhaaltje waarin (het zal eens niet) aliens de aarde proberen te veroveren, nog best wel een hoop vermakelijke wetenschap schuilt. Over goudlokje, water en buitenaardse planeten. Lees verder
Is de vierde maal dat Tom Cruise in de huid van geheim agent Ethan Hunt kruipt net zo vermakelijk als de vorige drie?
De voorgaande Mission Impossible’s werden gekenmerkt door een aantal gemeenschappelijke kenmerken: een verhaaltje dat een achtjarige nog zou kunnen snappen, technologieën die zelfs de meest briljante techneuten van het moment nog niet kunnen realiseren en een voorliefde om in heerlijk stomzinnige actiescènes vrijwel alle wetten van de natuurkunde schaamteloos aan de laars te lappen.
Het resultaat was een keer op keer onweerstaanbare cocktail van dom en vermakelijk, die steevast massa’s bezoekers naar de bioscoop wist te trekken. Is de vierde maal dat Tom Cruise in de huid van geheim agent Ethan Hunt kruipt net zo vermakelijk als de vorige drie? Lees verder