Kerstavond 1988. De gewetenloze televisiemaker Frank Cross produceert een live-versie van A Christmas Carol, het beroemde verhaal van Charles Dickens. Zijn leven neemt zachtgezegd een nogal bizarre wending wanneer het ontbindende lijk van zijn mentor hem waarschuwt voor de naderende komst van drie geesten: eentje die hem meeneemt naar het verleden, eentje die hem het heden toont, en eentje die Cross meeneemt naar zijn toekomst. Precies: net als Scrooge, dus.
Fysicus Kip Thorne bouwde voor de nieuwe ruimtereisfilm Interstellar een zwart gat in de computer. Wat hij daarin ontdekte, had niemand van te voren verwacht.
Stel dat we in de toekomst de grondstoffen op Aarde zo uitputten dat we niet anders kunnen dan onze heil tussen de sterren zoeken? Die vraag stelt de nieuwe sciencefictionfilm Interstellar van succesregisseur Christopher Nolan, die vanaf morgen (donderdag 6 november) in Nederland in de bioscoop te zien is. Voor Scinetific sprak ik met het wetenschappelijk meesterbrein achter de film: de theoretisch-fysicus Kip Thorne. Lees verder
Het is veruit de populairste methode om de onvoorstelbaar grote afstanden in het universum te overbruggen: reizen door de mysterieuze hyperruimte. Maar kan het ook echt? Lees verder
Normaal schrijf ik in dit blog vooral over de verrassende dingen die góed gaan in Hollywood. Of het nu om het bestaan van échte superhelden, de ware wetenschap achter tijdreizen (eenvoudiger dan je denkt), of de verrassend correcte besturingsmethode van de gigantische Mecha’s uit Pacific Rim gaat, in Hollywood gaat veel meer goed dan je op het eerste gezicht zou denken.
Toch is het minstens net zo leuk om te kijken wat er in Hollywood eigenlijk allemaal structureel fout gaat. Daarom is het tijd voor een lijstje met de meest gemaakte wetenschappelijke fouten in Hollywood. Dit zijn dus geen incidentele fouten van het type ‘je zou een komeet ter grootte van de staat Texas veel eerder spotten dan enkele weken van tevoren, wanneer het te laat is en je alleen nog maar een stel stoere, zwetende olieboorders op pad kunt sturen om met bommen het ding aan stukken te blazen‘ (hoi, Armageddon, we hebben het over jou). Lees verder
Uitstekend nieuws voor wetenschapsminnende sciencefictionliefhebbers: sterregisseur Christopher Nolan (The Dark Knight, Inception, The Prestige, Memento) is bezig met film met een wel heel wetenschappelijk randje.
Die film heet Interstellar en is gebaseerd om een script dat sterk leunt op de ideeën van de bekende Amerikaanse theoretisch fysicus Kip Thorne. Volgens sommige bronnen schreef Thorne zelfs mee aan het script.
Thorne heeft als theoretisch fysicus een imposante CV opgebouwd. Zo is hij onder meer één van de belangrijkste pioniers op het gebied van zwaartekrachtsgolven, fluctuaties in de ruimtetijd die zich als een golf voortbewegen. Naar deze zwaartekrachtsgolven zijn fysici met steeds nauwkeurigere apparatuur al bijna 100 jaar op zoek.
Veel interessanter voor sciencefictionliefhebbers – en blijkbaar voor Christopher Nolan – zijn echter Thorne’s ideeën over wormgaten. Volgens Thorne kunnen deze namelijk gebruikt worden om te reizen door de tijd. Lees verder
Van Alien tot Planet of the Apes en 2001: A Space Odyssey: in films brengen ruimtereizigers steevast slapend of ingevroren het grootste deel van hun reis door. Natuurlijk gaat dat soms mis, door stroomproblemen onderweg of enge monsterlijke verrassingen. Toch lijkt een goed uitgevoerd winterslaapje veruit de beste methode om de gigantische afstanden in de ruimte af te leggen. Zullen kunstmatig in slaap gebrachte astronauten binnenkort daadwerkelijke zeer lange ruimtereizen kunnen maken? Lees verder
Ruimtereizen á la Star Trek komt langzaam binnen handbereik. De Warp Drive uit de film blijkt zo onrealistisch nog niet. Hoe we binnenkort mogelijk net als Kirk en Spock tussen de sterren reizen.
Deze week ging de nieuwe Star Trek, Star Trek: Into Darkness in première. In die film, zoals in eigenlijk alle Star Trek-films en series, spelen ruimteschepen die sneller vliegen dan het licht een grote rol. Op die manier krijgen de mensen en buitenaardse wezens uit dat fictieve universum het voor elkaar om in korte tijd enorme afstanden te overbruggen.
Wie zich de ophef over de neutrino’s die sneller zouden vliegen dan het licht nog kan herinneren, weet inmiddels één ding zeker: sneller reizen dan het licht is onmogelijk. En dus zal nooit iemand á la Star Trek door de ruimte zoeven. Toch? Lees verder
Ze duiken in sciencefictionfilms met regelmaat op: parallelle universa waar de geschiedenis net iets anders is verlopen dan in ons eigen vertrouwde universum. En in de meeste gevallen kunnen we er dan ook nog eens naar toe reizen. Bestaat de kans dat je binnenkort tegen je eigen dubbelganger uit een parallel universum aan loopt?
Ergens bevindt zich een universum waar jij niet met je huidige partner bent getrouwd, maar met je allereerste jeugdliefde. Ook bestaat er een universum waar de nazi’s de Tweede Wereldoorlog wonnen, eentje waar elf september een dag was als alle anderen en eentje waarin Nederland al drie keer wereldkampioen voetbal werd. Er is er zelfs eentje waar de dinosauriërs nooit uitstierven, of waar de aarde en zon niet bestaan. Lees verder
Hoe zorg je dat een film over een man met spinnenkrachten die vecht tegen een gemuteerde menselijke hagedis een beetje geloofwaardig blijft? Bel een wetenschapper.
Het zal je maar gebeuren. Word je in het lab gebeten door een radioactieve spin, blijk je ineens veel sterker geworden, supersnelle reflexen te hebben en aan muren te kunnen kleven. Het overkomt de hyperintelligente middelbare scholier Peter Parker in de film The Amazing Spider-Man. Al snel ontdekt Parker dat zijn krachten hem ook een grote verantwoordelijkheid geven. Hij voelt zich daarom verplicht als Spider-Man ten strijde te trekken tegen de superschurken die zijn geliefde New York bedreigen. Onder hen is ook The Lizard, een arts die zichzelf in een poging zijn geamputeerde arm weer aan te laten groeien, per ongeluk verandert in een groteske, gemuteerde hagedis.
De stripverfilming The Amazing Spider-Man ging afgelopen zomer in Nederland in première. Een snelle blik op het plot doet vermoeden dat de film niet zoveel met wetenschap te maken heeft. En toch is dat verkeerd gedacht. Natuurlijk, superkrachten als die van Spider-Man en mutaties als die van The Lizard kunnen niet, maar onder dat laagje onzin zit een hoop wetenschap verstopt.
De mysterieze Planet G uit de oerslechte film Battleship bestaat (mogelijk) echt. Moeten we ons al zorgen gaan maken over een buitenaardse invasie?
Onsubtiele militaristische legerporno. Zo zou je Battleship van regisseur Peter Berg het beste kunnen omschrijven. De film ligt inmiddels alweer een aantal weken in de schappen van de videotheek, maar over het kijkadvies kunnen we kort zijn: niet doen. Echt niet. Zelfs met het verstand op nul en de liefde voor het Amerikaanse leger op maximaal, valt hier niets te genieten. Dit is geen War of the Worlds, of The Day The Earth Stood Still (het origineel, niet de poepslechte remake). Het is zélfs geen World Invasion: Battle Los Angeles, dat minimaal even dom is, maar wel een stuk lekkerder wegkijkt.
Waarom we op Scinetific dan toch aandacht aan deze filmische drol besteden? Omdat onder de oppervlakte van dit uiterst dunne verhaaltje waarin (het zal eens niet) aliens de aarde proberen te veroveren, nog best wel een hoop vermakelijke wetenschap schuilt. Over goudlokje, water en buitenaardse planeten. Lees verder